Een virusscanner dat je beschermd tegen ‘border-scams’ zou ideaal zijn voor elke backpacker in Zuid-Oost Azië. Hoewel het iedere keer een uitdaging is om aan deze ‘oplichting’ te ontkomen blijft het eveneens fascinerend hoe deze mensen extra verdienste innen.
Zo was het raak bij de grensovergang van Cambodja naar Vietnam. Deze keer vroeg het dikke mannetje bij de grenscontrole één dollar voor een temperatuur meting of je niet ziek was, deze bleek bij iedereen precies dezelfde uitkomst te hebben. Het grote nadeel was dat deze dikke man onze paspoorten had en maar twee ‘zinnen’ in het Engels sprak. Hij kwam niet verder dan ‘one dollar’ en ‘no english’, veel heisa maken had weinig zin want hoogstwaarschijnlijk was iedereen betrokken (incl. de politie die even de andere kant op kijkt). Uiteindelijk was die ene dollar betaald en konden we verder in Vietnam, op naar de Saigon, de grootste stad van Vietnam dat ook bekend staat onder de naam Ho Chi Minh City.

In deze bus ontmoette ik Duitser Thomas, die ik diezelfde avond inmaakte met een potje poolen en waarmee ik de volgende dag de Cu Chi tunnels bezocht. De Cu Chi tunnels is een immens ondergronds netwerk van tunnels, waar de Vietnamezen hun veiligheid vonden voor de Amerikanen tijdens de Vietnam oorlog. Samen met een Israëliër (waarvan ik de naam vergeten ben, maar laten we hem Patrick noemen) Patrick en Thomas beleefden we ‘claustrofobische’ momenten ondergronds, de tunnels waren niet geschikt voor lange westerlingen. Eenmaal bovengronds mocht er diep adem gehaald worden en het vizier op scherp staan voordat de trekker overgehaald werd op de schietbaan. Ook ik was overgehaald om een poging te wagen en nu de dag heb ik nog steeds geen idee of ik iets geraakt heb. Het was even schrikken toen Patrick achter het geweer kwam te staan, maar hij blijkt een goede Israëliër te zijn en ik kon met een gerust hart toe kijken hoe hij één voor één raak schoot.

Net als in Cambodja kreeg ik in Vietnam mijn portie geschiedenis mee, niet alleen de Cu Chi tunnels vertelde mij de historie van Vietnam, hiernaast maakte het War museum veel indruk op mij. Bij elke stap naar een hoger gelegen verdieping werden de gruweldaden van de Amerikanen steeds sterker in beeld en tekst verteld. Waar in de Nederlandse geschiedenis boeken Cambodja vooral buiten beschouwing blijft, is er veel meer bekend over Vietnam en een bezoek aan het war museum heeft mij laten inzien wat voor impact dit heeft gehad.

In Ho Chi Minh werd ik herenigd met een oude bekende uit Thailand, het was Hella samen met haar Amsterdamse vriendin Amber. Het bleef niet alleen bij deze ‘oude-bekende’ ook Vikram (in Bangkok ontmoet) was van de partij in Ho Chi Minh, al was het maar voor één avond, een kleine Thailand-reünie! Dit verdiende natuurlijk een feest(je)!

Met een paar uurtjes slaap, het alcohol nog steeds in ons bloed en een shirt binnenste buiten werd de volgende ochtend met Hella en Amber de Mekong rivier getrotseerd! Besloten om meer van Vietnam op water te zien. Een boot brengt ons langs markten op het water, hele woonwijken en eveneens werd er gestopt voor lokale ‘lekkernijen’, zoals slang en rat, wat natuurlijk geprobeerd werd. Rat is een zekere aanrader, slang is voor de doorbijters!

Na Ho Chi Minh werd een korte tussenstop gemaakt in het badplaatsje Mui Ne, dat bekend staat om haar stranden (maar waar voornamelijk gebruik werd gemaakt van het zwembad van het hostel) en zandduinen. Hier werd even de rust gepakt voordat er verder werd gegaan naar een van mijn favorieten in Vietnam : Da Lat!

Da Lat is een van mijn hoogtepunten van Vietnam en niet alleen vanwege de hooggelegen locatie in de bergen. Het duurt even voordat je er bent, maar de rit brengt je door de prachtige natuur landschappen van Vietnam omhoog naar een steeds kouder wordende omgeving. Het was de eerste keer sinds Nederland dat ik vanwege de temperatuur een lange broek en trui aantrok. In Da Lat, zoals de naam al suggereert wordt ‘De Lat’ hoog gelegd om toeristen te vermaken. Het door Fransen beïnvloedde dorp, heeft zijn eigen Eiffeltoren, zwanenmeer en een ‘crazy house’ wat verschrikkelijk was om te zien als architectuur student. Maar het hoogtepunt hier is het ‘canyoning’. Canyoning staat bekend om het abseilen van watervallen, klimmen van bergen en je laten afglijden in een stroom versnelling van een rivier. Een ervaring op zich dat je hart sneller laat kloppen, laat staan een sprong van twaalf meter hoog in het diepe naar een lager gelegen water (met aanloop aangezien de berg niet stijl naar beneden loopt). De beelden hiervan zal ik in Nederland laten zien aangezien ik mijn camera niet mee had genomen, maar iemand anders deze momenten heeft vastgelegd.

Een saillant detail van mijn ervaringen in Da Lat is wat op het menu stond bij het hostel, voor alle dier liefhebbers excuses!, maar ik heb hier hond geproefd… En om eerlijk te zijn, smaakte het goed. Dit leidde het begin in van een avond vol karaoke waar ik fantastische backpackers en locals heb ontmoet.

Da Lat biedt zelfs een uitweg voor creatieve uitspattingen, samen met de dames werden wij uitgenodigd in een restaurant om deze internationaal bekende Vietnamese kunstenaar Vo Trinh Bien aan het werk te zien. De bepaalde technieken werden voor gedaan en uiteindelijk moesten onze mouwen ook opgestroopt worden en mochten de handen vies worden. Deze kunstenaar/schilder gaat door het leven ‘zonder’ kwasten en gebruikt voornamelijk zijn vingers, lekker vingerverven! Wanneer iets niet lukt met de vinger, gebruikt hij gewoon een sigaret, want ja… kunstenaars roken!

Voordat ik mijn volgende bestemming Hoi An bereik maak ik een tweedaags avontuur achter op de motor mee, de welbekende Free riders (Buffalo Tour). Tijdens deze Tour wordt lokaal Vietnam ervaren, je komt te weten hoe koffie en katoen wordt gemaakt, waar bepaalde fruitsoorten groeien, komt op de uithoeken en met fantastische begeleiding heb je een hoop plezier! Mijn eerste weken in Vietnam waren fantastisch!