Onder het mom ‘From Mai Chau to Kobe’ stap ik het vliegtuig in naar Japan, om precies te zijn vlieg ik naar Osaka. Anderhalve maand geleden heb ik de familie Sugita ontmoet in Vietnam. Nu reis ik naar het thuisfront van deze liefdevolle familie. Het einde van mijn vijf maanden durende avontuur eindigt in het land van Sumo worstelaars, de vlag met de rode stip en meest vriendelijke mensen. Vanaf Osaka waar mijn vlucht landt, neem ik de ferry naar Kobe waar ik in de vroege ochtend arriveer. Azië is een groot werelddeel met een diversiteit aan culturen en Japan is net als China een nieuwe ervaring. Het eerste contact met dit land maakt direct indruk, de manier hoe Japanners leven is een stuk verder ontwikkeld dan de Chinezen. Japan kent woorden als ‘respect’,  ‘behulpzaam’ en ‘kwaliteit’. De passie en liefde voor het handgemaakte is overal in terug te zien en het de straten stralen van schoonheid. Prachtige tuinen, indrukwekkende houttechnieken en zelfs het flesje water wat in de supermarkt gekocht wordt, wordt overhandigt met veel liefde.

In Kobe staat Engels- en muziek leraar Junji, de vader van het stel, klaar om mij te verwelkomen. Voordat het thuisfront wordt bezocht maken wij een tussenstop om alvast kennis te maken met de Japanse keuken. Met een volle buik wordt een poging gewaagd om de winterse kou te trotseren door het zoeken naar de perfecte jas, maar zonder succes. Het einde van de middag nadert en rijden Junji en ik de stijle bergen van Kobe tegemoet om Yoko en de kinderen Tsuyuno en Yusee te zien. De kinderen kijken al dagen uit naar de hereniging en zijn enthousiast met de verschijning van deze lange Nederlandse jongen. Een fantastisch welkomstdiner bestaande uit Chicken Teriyaki van Yoko en vers gevangen Sushi van Junji luidt een mooi begin in van een week samen met de familie Sugita, Itadakimasu!, wat Japans is voor eet smakelijk! Tijdens het avondmaal deel ik mijn reisverhalen van de afgelopen maanden voordat ik onder de warme dekens duik.

De volgende ochtend reis ik vanuit Kobe naar Kyoto met het openbaar vervoer. Kyoto is de stad die bekend staat om haar meest rustgevende en indrukwekkende tuinen, prachtige straten en geisha’s. Op het juiste moment arriveer ik in deze stad, de stad bloeit van een breed scala aan herfstkleuren waar ik op zoek ga naar de fascinerende uithoeken van Kyoto. Vanuit het Maruyama park loop ik naar de witte, rustieke leegte met centraal gelegen de oranje gekleurde Hei-an Jingu shrine. In de namiddag beland ik in het Gion district en kan ik de nog rustige straten bewonderen. De fijne details in de straten zoals inventieve houtconstructies, prachtig kleurgebruik en eerlijkheid van materiaal is wat deze straten zo mooi maakt. Wanneer de zon ondergaat veranderen de straten in een levend theater waar je met veel geluk een Geisha tegen komt. Ondanks dat ik geniet van het straatleven kom ik geen Geisha tegen en keer ik terug naar de Sugita familie in Kobe. De volgende ochtend heb ik het gevoel in Nederland te zijn, het ontbijt staat voor mij klaar, de kinderen gaan naar school en ik pak de fiets naar dorp toe. Ik waag een tweede poging om een nieuwe jas te vinden maar op zoek naar een goedkope jas in Japan is een helse klus, aangezien de prijzen hier hoger liggen dan in Europa. Met wat geluk kom ik bij de Amerikaanse kledingzaak GAP terecht waar een uitverkoop gaande is. Je kan grabbelen voor kortingen tussen de 0 en 50%. In de grabbelton trek ik een lootje met 30% korting waarna ik mijn jas vind die ik zal dragen de komende dagen. Bij de kassa aangekomen ben ik mijn 30% kortingsbonnetje kwijt en probeer ik in het Engels uit te leggen dat ik 30% getrokken had, zonder succes. De enige optie is een nieuwe kortingsbon trekken. Met een diepe zucht haal ik de 50% korting (soms heb je geluk) uit de bruine doos en kan ik beschermd de winterse perikelen tegemoet gaan. Die avond met mijn nieuwe jas gaan wij met de familie Sugita op bezoek bij de oma van Yoko, die zich helemaal uitslooft en volledig in haar element fantastische Japanse pannenkoeken bakt. Japans is waarschijnlijk de meest moeilijke taal die ik ben tegen gekomen in Azië, de uitspraak en klemtoon is zo verschillend met Nederland dat ik na de eerste dagen nog steeds moeite heb om Itadakimasu te zeggen.

Samen met Yoko, Tsuyuno (de jongste van het stel) en de oudere broer Yusee ga ik op culturele ontdekking door Kobe. De meest bekende Japanse architect Tadao Ando heeft net als in vele steden in Japan ook in Kobe zijn kunsten laten zien en het Hyogo museum of prefectural art is het resultaat hiervan. De koude beton elementen veranderen in warme huiskamers waar de tentoonstelling ‘trick art’ bekeken wordt. Kobe is niet alleen Tadao ando, de meester van het beton, het is eveneens de plek waar het Earthquake museum staat. Het museum laat de verschrikkelijke gebeurtenis van 1995 zien, hoe een stad in een paar minuten tijd een immense schade aanbrengt. Het heeft in zekere zin indruk gemaakt op mij hoe gevoelig een land als Japan is. De avond wordt in stijl afgesloten samen met Junji en de familie een typisch Japans restaurant waar Woohoon Noodles en tempura gegeten wordt, simpel maar ontzettend lekker. Er was geen ruimte voor een toetje eveneens was er geen ruimte voor mijn lange benen onder deze lage Japanse tafels.

Tijdens mijn eerste bezoek aan Kyoto ben ik verliefd geworden op deze stad en kon ik het niet laten deze mooie plek voor een tweede keer te ontdekken. Beginnend in het mistige dal van Arashiyama waan ik een weg door de meest kleurrijke bomen om uiteindelijk tussen de bamboebomen een ‘selfie’ te maken net als honderd anderen toeristen. Een bezoek aan Kyoto kan niet zonder het bezoeken van het Gouden Paviljoen. Het vele lopen vraagt de nodige energie en mijn reserves worden aangevuld met een zak Japanse mix nootjes. Het bijzondere is dat de ‘Japanse mix’ er totaal anders uitziet hier in Japan, maar waar ik echt van opkijk zijn de gedroogde visjes in deze snack zak. De liefde voor vis is overal in terug te vinden, net als de liefde voor tuinen. Zo is de Ryoanji temple een bijzondere ervaring, de tempel speelt een bijrol in een setting waar de zen-tuin oftewel de bekende Japanse steentuin de hoofdrol opeist. Het kijken naar de tuin zou voor een kalmerend effect werken maar gezien de drukte is het meer stressen voor een juiste plek voor een foto. In mijn laatste momenten in Kyoto heb ik het geluk om een Geisha van dichtbij te zien en ik kon het natuurlijk niet laten dit moment vast te leggen om zo mijn dag in Kyoto af te sluiten.

De laatste dag samen met de familie Sugita nadert en als teken hoe dankbaar ik ben, laat ik mijn Nederlandse kookkunsten maar al te graag zien. Ik combineer een bezoek aan de supermarkt samen met een dagje naar Himeji, waar de duurste toilet zich bevindt, een prachtig kasteel op een rots staat en waar uitverkoop is op de markt. Het mooiste aan mijn dagje naar Himeji is dat een helderblauwe lucht het decor is van mijn toeristisch avontuur op de fiets. Geen Albert Heyn of Liddl, maar een lokale supermarkt is de plek voor mijn boodschappen. Benieuwd wat de supermarkt te bieden heeft behalve sushi, zoek ik de typische Nederlandse groentes en belandt uiteindelijk met twee mini bloemkolen, kaas voor de kaassaus en gehakt voor de hamburgers in mijn handen en neem ik de trein terug naar Kobe. Samen met Yusee, die maar al te benieuwd is naar de Nederlandse kooktechnieken bereiden we een fantastische afsluitende avondmaal en in plaats van ‘Itadakimasu’ zeggen we ‘eetsmakelijk’. De avond wordt afgesloten met een potje Monopoly.De mooie en warme momenten die ik samen met de Sugita familie heb ervaren zal ik voor altijd koesteren. Als backpacker in Azië heb je nooit een thuis en reis je van de ene plaats naar de andere toe, maar deze plek in Kobe voelde zeker als thuis. Junji, Yoko, Yusee en Tsuyuno waren meer dan de kers op de taart van mijn reis, ik kan mijn 150 dagen durende avontuur niet op een betere manier afsluiten. さようなら、そしてこの素晴らしい体験をありがとう!

Mijn nadagen in Japan spendeer ik in de hoofdstad Tokyo wat ik zie als overgang naar naar het in spanning afwachtende thuisfront. Qua weer had ik het in Kobe getroffen aangezien het in Tokyo een stuk regenachtiger is, maar dat laat de pret niet drukken. Op de fiets bezoek ik de architectuur hoogtepunten van deze immense stad. Zo word Ik geweigerd bij de Nakagen Capsule tower en bezoek een ‘exhibition’ van Japanse visionair Arata Isozaki. Mijn nachten breng ik door een een capsule hotel, wat helemaal niet slecht is zoals de beoordelingen suggereren. In mijn achterhoofd zit de vlucht richting Nederland waardoor ik met een dubbelgevoel door Tokyo wandel, het is een prachtige ervaring geweest en de aftiteling is in zicht. Het moment komt steeds dichterbij en het is moeilijk te beseffen hoe snel honderdvijftig dagen voorbij kunnen vliegen, maar ik vlieg naar de plek die thuis heet, het thuis in Nederland waar mijn vrienden en familie zijn.

Mijn avontuur door Azië bracht mij de meest wonderbaarlijke plekken, de meest fantastische mensen en boven alles onvergetelijke momenten.

Azië zit in mijn hart, voor altijd!

‘The hardest part of traveling is saying goodbye’.