Hoi An, een veelgebruikte tussenstop in het midden van Vietnam, oftewel het episch centrum van vele backpack avonturen, zo ook voor ons. Een grote reünie leek gaande te zijn, vele backpackers die ik eerder heb ontmoet kwam ik tegen in de straten die mij aan Frankrijk doen herinneren.

Waarschijnlijk was het één van de redenen dat de tijd voorbij vloog, want het gezelschap was fantastisch en er hangt een ontzettend fijne atmosfeer in dit kleine dorpje. Het was een van de redenen dat ik terugkeerde naar deze plek. Qua afmetingen zal Hoi An niet onderdoen aan mijn thuisbasis, Lisse. Op de fiets ben je beide dorpjes zo door en het strand ligt op scooter-afstand gelegen. Alleen het grote verschil, in Hoi An is er op elke dag, door-de-weeks of in het weekend iets te beleven, het biedt een uitweg in genoeg diversiteit voor zowel culinair liefhebbers als fotograven, fashion guru’s en de nachtbrakers. Probeer je maar eens op een blauwe maandag te vermaken in Lisse, succes!

Met frisse wind door de mouwen en snelheden waar het zweet van het gezicht verdampt begint het ochtend ritueel, wat inhoud: op een scooter naar het strand om daar de nodige uurtjes te vertoeven in de zon, op het gloeiend hete zand of in het verkoelende zeewater. In de middag werd er pas echt gewerkt, waar wij door de smalle straten rond dwalen, op zoek naar datgene wat zo duur is in Europa, maar in dit plaatsje betaalbaar is en het bekend om staat. Hoi An staat bekend om haar ‘tailormade’, handgemaakte kleding en accessoires. Met vrouwen op stap ontkwam ik eveneens hier niet aan. De vele kledingwinkeltjes bieden genoeg ‘goud’ om uit te kiezen. Op het eerste gezicht lijkt het een goudmijn, maar het echte goud is moeilijk te vinden. Op straat is in deze goudmijn genoeg nep goud te vinden want het wordt je overal aangeboden. Je wordt nog net niet naar binnen getrokken om bij een onbekende op straat een maatpak, schoenen of een tas te laten maken, maar wij wachten rustig af en belanden uiteindelijk bij ‘Friendly Bags’.  Wat de naam al suggereert, werden wij hier vriendelijk geholpen, geen opdringerige dames die met de laagste prijzen stunten maar een fijne atmosfeer, het maakte een goede indruk op ons. Deze goede indruk was eveneens te lezen in de bijbel voor backpackers: TripAdvisor, waar het vele goede recensies heeft. Het echte glimmende goud was gevonden en nu kwam de vraag hoeveel goud er wordt verscheept naar het koude Nederland. De eigenares van ‘Friendly Bags’ had eveneens een andere winkel genaamd ‘Friendly shoes’. De winkel toonde de vele variaties met leer en suède om je eigen ontworpen schoen te laten maken. Voor mij was de eerste bestelling goud gedaan en besloot ik twee paar schoenen te laten maken. De schoenen werden de volgende dag voor de eerste keer gepast, waarna nog aanpassingen mogelijk waren. Tevens stond op het programma van de volgende dag een scooter tripje naar My Son, een tempelcomplex van oude ruïnes gelegen zo’n vijftig kilometer van Hoi An. Wat naar onze inschatting, en die van Google Maps een uurtje heen en uurtje terug zou duren. Hierdoor was het naar onze inschatting mogelijk om in de late namiddag, avond onze schoenen te passen. Zonder te beseffen dat My Son een stuk moeilijker te vinden is dan dat wij in gedachte hadden.

Na een prachtavond in de lokale tentjes gelegen aan het water, ging de volgende ochtend de wekker. Een douche om op te frissen en zonder enig vooronderzoek over de route naar My Son werden de helmen opgezet en de scooters gestart. Op gloeiend hete zwarte zadels van de felle zon werden wij gedwongen om op de blaren te zitten, na de eerste kilometers stonden wij al voor het grote dilemma van de T-splitsing. Het was een wilde gok tussen route A of route B, en er werd gekozen voor route A, route A-fgezonderd van de bewoonde wereld. Niet wetende dat route B, Route B-etere optie was. De gekozen route bracht ons op een stuk goed geasfalteerde weg dat plotseling stopte en over ging in zanderige wegen, smalle rotspaden, stijle heuvels in niemandsland. Het bracht ons langs prachtige landschappen en héél af en toe een lokale bevolking uit de bergen, die ons verbaasd aan staarden. Op een gegeven moment kom je op het punt, dat terug gaan geen optie meer is. Dit punt was ver achter ons maar tevens was My Son nog ver voor ons, en het besef dat deze tempels vandaag best aan ons voorbij kunnen gaan. Inmiddels waren de nodige kilometers en meerdere uren op de scooter gemaakt onder de felle gele zon met haar prachtig blauw behang, waar geen witte verf op te zien is. Onder deze warme Oosterse omstandigheden werd besloten verkoeling te zoeken, in de zin van een rivier. Natuurlijk waren de rugzakken niet ingepakt voor een middagje zwemmen, maar als backpacker zijnde is er altijd een weg. De verkoeling van het koele water, en het klei dat bescherming bood tegen de zon waren hemels en eerlijk gezegd zou ik liever op deze prachtlocatie een middag spenderen dan tussen de ruïnes van My Son. De rivier kronkelde zich prachtig en tussen de bergen met ons, vijf backpackers als ongewoon decor. Aan het decor werd al snel een extra persoon toegevoegd, gepensioneerd of niet, deze vrouw was bijna zo oud als ons vijven bij elkaar opgeteld. In een vissersbootje kwam zij te wal, waarna drie grote fruitzakken op het droge werden gegooid. In plaats van af te wachten wat voor acrobatische trucjes deze oude vrouw uitging halen om de drie immense zakken naar haar huis te brengen, besloten wij haar te helpen. Op de authentieke Vietnamese manier liepen wij in onze onderbroek, met een zware zak vol met fruit op ons hoofd de horizon tegemoet. Het was een flink stuk lopen en met moeite werd deze vrouw bijgehouden. Als beloning kregen wij de lokale fruit delicatessen met daarbij behorende sausjes voorgeschoteld, waarna wij terugkeerden naar de rivier. Het gevoel dat wij ons in niemandsland bevonden was verkeerd, binnen de kortste tijd werden wij achtervolgt door de lokale jeugd. Er werd een laatste frisse duik genomen om onze trip verder te vervolgen, het was inmiddels al in de late namiddag. Op dit moment hadden wij My Son allang uit het hoofd gezet, en lagen onze gedachtes bij veilig terug keren naar Hoi An, wetende dat er nog een lange weg voor ons ligt, en geen idee hoe deze eruit ziet. Een tussenstop wordt gemaakt bij een lokaal buurthuisje, waar het zout- en suikergehalte wordt aangevuld, de benzine tanks vol gegoten worden, voordat de donkerte tegemoet gereden wordt. Achter elke berg schuilt een volgende berg, waar de zon langzamerhand achter verdwijnt, in de donkerte schijnt het licht van één van de koplampen op het bordje ‘My Son’, meer dan een blik op het bord hebben wij niet gezien van My Son, misschien ook maar beter. De mooiste avonturen worden gemaakt wanneer je plannen loslaat en het onbekende induikt. Natuurlijk kwamen wij te laat aan om onze schoenen te passen, maar gelukkig kon dit de volgende ochtend gedaan worden.

Buiten de schoenen, werd er tijdens mijn tweede bezoek aan Hoi An meer inkopen gedaan om de kledingkast aan te vullen. Tegenwoordig ben ik zelfs te zien in een maatpak en ben ik te huren als chefkok. De Vietnamese keuken heb ik eigen gemaakt door een kookcursus te volgen. De Vietnamese loempia’s of een ‘pittige’ salade is tegenwoordig geen probleem voor deze jongen die voorheen stampot prefereerde. Hoi An is het episch centrum waar ik prachtige herinneringen aan heb over gehouden. Samen met een prachtig gezelschap heb ik hier mogen genieten van de vrijheid op de scooter, de culinaire hoogtepunten zowel op straat als in restaurantjes, de fantastische lokale mensen in het bijzonder van Friendly Shops en Sunny Cloth Shop. Hoi An een plek om niet te missen wanneer je Vietnam bezoekt!