Part 1.

Het is donker, de nacht komt ten einde, met mijn backpack op mijn rug hou ik een taxi aan, de straatverlichting van de nacht staat nog aan. De taxi brengt mij in dertig minuten naar het vliegveld ‘Don Meung’ in Bangkok. Ik sta op het punt naar het bijzondere Myanmar te reizen. De enige manier om dit land te bezoeken voor een Westerse toerist is via een vliegtuig, de grens te voet over gaan is ‘nog’ niet mogelijk.

Langzamerhand in de lucht, kijk ik naar beneden en verandert het stedelijke landschap van Bangkok naar de zanderige droogte van Myanmar, om precies te zijn kom ik aan in Mandalay in de middag, 12:30. Mandalay, Een stad die de afgelopen jaren immens is veranderd, waar in de reisgidsen wordt aangegeven dat Myanmar ‘The untouched experience’ is, zijn de journalisten vergeten Mandalay te bezoeken. De grijze massa’s gemaakt voor toeristen rijzen overal de hoogte in, en de brokstukken van het verleden zijn te zien op straat. Één grote chaos is het, waar bij het volk van Myanmar een vuilnisbak niet in het woordenboek staat. Tussen de houten balken en bakstenen van een renovatie kom ik bij de incheckbalie van mijn ‘hotel’. Na ingecheckt te zijn merk ik dat Myanmar ver achterloopt qua technologie, wanneer je Google wilt laden kan je gerust even naar de wc en wanneer je terug komt kan het zo maar zijn dat Google niet geladen is.

In de donkerte van de avond geven de weinige straatlichten geven een richting waar je heen moet lopen, twee straten verder vind ik een lokaal eettentje en bestel ik iets willekeurigs waarvan ik geen idee heb wat het is. Het enige wat ik weet, zittend aan de tafel en kijkend naar het nieuws (lokale taal gesproken) dat ik om 21:00 binnen moet zijn, niet omdat moeders dat wil maar omdat er een avondklok momenteel in werking is in Mandalay. De nacht voordat ik aankwam waren er flinke rellen tussen budhisten en moslims, wat heeft geleid tot zeker zes doden in deze stad. De sfeer hierdoor was grimmig en het leger staat op elke hoek van de straat om de orde te handhaven. Niet het warme welkom wat ik had verwacht, maar laat ik het de volgende ochtend een tweede kans geven.

Op de vijfde verdieping aan het einde van een slecht verlichtte gang bevindt mijn kamer zich. Twee bedden, een ventilator, een kast en een gedeelde badkamer met de volledige vijfde verdieping, eigenlijk heb ik niet meer nodig. De volgende ochtend werd ik niet wakker gemaakt door de wekker maar door het geratel van de ventilator, het is 7:00, maar ik besluit zoveel mogelijk van Mandalay te bekijken, twee uur later zit ik op een gehuurde brommer tussen het getoeter van honderden brommers en auto’s van de ochtendspits, die de hele dag door blijft gaan. Bij elke beweging die gemaakt wordt, hoort het geluid van de toeter, het is een totale chaos op de weg. Na een uurtje rond gereden te hebben kom ik bij een lokaal eettentje, waar ik wat te eten en drinken bestel. Bij elke hap wordt ik aangestaard door een tal van rode tanden van de lokale bevolking, hier kauwt bijna iedereen op een bepaald blad waardoor de tanden een rode kleur krijgen.

Op een gegeven moment worden er foto’s van mij gemaakt en is het de omgekeerde wereld, ik ben ineens niet degene die de ‘touristische’ foto’s maakt. Des te verder ik door mandalay rij, merk ik op dat er twee soorten van bevolking hier zijn, de één die je met een lach probeert te verwelkomen en de ander die je met afschuw aanstaart wat je hier komt doen. Het is begrijpelijk gezien het feit dat drie jaar geleden het niet mogelijk was voor ons, toeristen dit land te bezoeken, laat staan dat wij de grote veranderingen in dit land subsidiëren door het te bezoeken, de bevolking van Mandaly ervaart in haar stad de inmense verandering en is hier niet gewend aan, en nu sta ik hier alleen in het laagseizoen te twijfelen of het wel de juiste beslissing was om Myanmar te bezoeken. Ondanks de twijfel heeft Mandalay prachtige locaties, die nergens op de wereld te ervaren zijn. Met de scooter kwam ik in een ‘archeologisch park’, ben ik een straat belandt waar marmeren blokken met de hand omgetoverd worden in prachtig gedetailleerde buddha’s en heb ik het drukke ongeorganiseerde verkeer mogen meemaken. Uiteindelijk heb ik in de middag de beslissing genomen om na iets langer dan een week terug te keren naar Thailand en dan door te stromen naar Cambodja. In deze week wilde ik twee hoogtepunten van Myanmar bezoeken, Bagan en Inle Lake. Die avond had ik de nachttrein naar Bagan, niet wetende welk avontuur daar voor de deur staat, om al iets te verklappen: Bagan was het tegenovergestelde van Mandalay, een van mijn hoogtepunten, so far!!!